Položaj
O Durmitoru
Planinski masiv Durmitor se nalazi na severozapadu Crne Gore i čini ga prostrana visoravan (na 1.500 m nadmorske visine), ispresecana dubokim kanjonskim dolinama, natkriljena planinskim vrhovima od kojih je čak 48 visoko preko 2.000 m (najviši Bobotov kuk, Ćirova pećina – 2.523 m). Osnovni masiv Durmitora sa kanjonima Tare, Drage i Sušice, kao i gornji deo kanjonske doline Komarnice, čini ukupnu površinu preko 39.000 ha.
Durmitor je, neokrnjeno lep i autentičan, proglašen nacionalnim parkom 1952. godine. U spisak Svetske kulturne i prirodne baštine NP Durmitor je ušao 1980. godine, a reka Tara i njen kanjon su 1977. godine upisani u listu Svetskih ekoloških rezervi biosfere.
Planina je, najverovatnije, ime dobila od keltske reči dru-mi-tor što u prevodu znači "voda sa planine". Durmitor je zaista bogat vodama, rekama (na prvom mestu Tarom, "suzom Evrope") i jezerima – dvadesetak glečerskih jezera, rasutih po čitavom području, koje je još Jovan Cvijić nazvao "gorske oči". Predeli Durmitora, privredno bazirani na turizmu i poljoprivredi, sačuvani su od štetnih uticaja moderne civilizacije, a zbog lepote i neokrnjenosti, retko su i autentično delo prirode. Durmitor van zimske sezone prekrije 1.500 vrsta raznog bilja – 150 vrsta lekovitog bilja, preko 40 vrsta jestivih gljiva, sačuvane pojedine vrste tercijalne flore iz ledenog doba... Veliki deo kanjona Tare obrastao je pojedinim stablima četinara, a među njima posebno mesto zauzima crni bor, posebno onaj koji se pričvrsti žilama za kamen–liticu i nadnese se nad ambis. Najpoznatiji lokalitet gde crni bor izgrađuje prašumsku zajednicu nalazi se u kanjonu, na mestu zvanom Crna poda – proglašen za strogi prirodni rezervat. Tu su borovi visoki i do 50 metara, a dosežu starost i do 400 godina. Klima je župska – u kanjonima reka, subplaninska – na visinama do 1.200 m, i tipično alpska. Zime su duge i hladne, leta relativno kratka i sveža, a zanimljivost je da su jeseni toplije od proleća. Godišnje je 120 dana pod snegom većim od 15 centimetara, a u višim predelima, kao u području Kalice je tzv. debeli namet – dugačak 200 do 300 m, po kome se može skijati i usred leta.
Eko-zona Durmitor
Zona je prostorno zamišljena u tri opštine: Žabljak, Šavnik, Pužine. Prostor koji već sada, po skoro svim prirodnim parametrima konkuriše najvećim prirodnim draguljima sveta, UNESCO zaštita i sve ono što postoji na celokupnom području treba da bude obuhvaćeno i brendirano u jedan zajednički okvir – EKO-ZONA DURMITOR.
Selo Podgora je selo razbacanog tipa, udaljeno 7 km od Žabljaka, sa severa okruženo kanjonom Tare, a sa juga Durmitorom. Pridev eko nije dobilo samo zbog jedinstvene prirode, već i zbog odluke žitelja da teže životu u zajednici po principima održivog razvoja. Podgora nije izgrađeno turističko naselje, već tradicionalno selo, pionir u razvoju istinskog eko-sela u Crnoj Gori i trenutno jedino selo koje na ovakav način nudi svoje gostoprimstvo i tradiciju.
O Žabljaku
Žabljak se nalazi na severozapadu Crne Gore, u srcu Durmitora, na 1.456 m nadmorske visine, što ga čini najvišim urbanim naseljem na Balkanu. Okružuju ga 23 planinska vrha (visine preko preko 2.200 m), 18 planinskih jezera i kanjon reke Tare. Krajem 19. veka Žabljak je počeo da preuzima ulogu upravnog središta durmitorskog regiona, razvijene trgovine i zanatstva, a bio je i interesantan turistima zbog svojih prirodno-geografskih karakteristika. Ali, tokom Drugog svetskog rata varošica je potpuno spaljena. Od tada se Žabljak gradi...i danas je to centar zimskog turizma u Crnoj Gori, sa tendencijom celogodišnje sezone, a 1991. godine Žabljak je postao prestonica prve ekološke države.
Sela oko Žabljaka su različite starosti. Neka postoje vekovima, na mestima katuna ili starih naselja, druga su nastala kasnije. Neka sela su sa kućama udaljenim jedna od druge, ali ima i sela gde su kuće blizu. Često se sela dele na gornje i donje. I kuće i predmeti u njima su izrađeni od drveta. Kolevke, preslice...to su izrezbarena dela lokalnih majstora. Posebno se ističe stolovača – izrađuje se od tvrdog drveta, najčešće od javora, i odlikuje se lepom formom, maštovitom ornamentikom i prefinjenom rezbarijom. Predmeti za odevanje i obuvanje su od vune, konoplje, lana ili kože.
Po Jovanu Cvijiću, ovdašnji ljudi su "ljudi od snage i moći, mahom vrlo visoki, vitki, elastični, nikada gojazni, lica punog izraza, jakih jagodica, sokolovih očiju, najljepši soj Balkanskog poluostrva." Večita borba sa prirodom je dovela do toga da su samo najjači ostajali. Oni koji su ostali i ostaju, potvrđuju pesničku misao da se iz kamena rađa samo ono što je tvrđe od njega, kao i to da je kamen ljudska kolijevka, a planina gospodska stolica.
